Pas las ik de term natuurinclusief. Weer zo’n nieuw modewoord. Iemand kan een vinkje zetten bij een programma met de term ‘inclusief’ erin. Je ziet het terugkomen in bijvoorbeeld natuurinclusief bouwen. Ja, we houden rekening met de omgeving! Wat betekent dat nou precies? In dit geval ging het over natuurinclusieve zonnevelden. Iemand had bedacht dat – door er gewoon een paar struiken voor te zetten - de zonneweiden dan onzichtbaar zijn. Wat een creatieve geest! We moffelen ze weg, dan ziet niemand ze. Mijn energie lekte weg, donkere wolken trokken over mijn gezicht … Hoe zou je ervoor kunnen zorgen dat zonneweiden er gewoon als opzichzelfstaand object kunnen zijn? Als mooi creatief onderdeel van de natuur?

Ik zat daarover te denken toen ik gefascineerd de prachtige projecten voorbij zag komen bij de uitreiking van de Kazerne Design Award 2020, een aanmoedigingsprijs voor beginnende designers die net afgestudeerd zijn aan de Design Academy Eindhoven. 10 jonge designers presenteerden hun ideeën en concepten waarbij er één rode draad overduidelijk aanwezig was: hoe pakken we grote problemen in de wereld aan en hoe kunnen we tegelijkertijd de wereld mooier maken? Hoe kunnen we mensen na laten denken over wat de klimaatverandering nu werkelijk voor ons betekent? 

Vanuit verschillende perspectieven was er nagedacht over vervuiling, waterhuishouding, verspilling etc. Ik werd er helemaal enthousiast van. Ik dacht meteen: zet bij elk project, groot of klein, een designer of kunstenaar en je krijgt oplossingen waar je niet aan gedacht hebt. Hoe pas je zonneweiden inspirerend in, hoe maak je windmolens mooi, hoe ga je creatief om met water? Het mooie is dat designers het vraagstuk vanuit een standpunt belichten dat anders is.

Ik wil er twee projecten uitlichten. De uiteindelijke winnaar Shaakira Jassat was geschrokken van de hoeveelheid water die nodig is om een theezakje te produceren: maar liefst 30 liter. Ze komt uit een land waar water schaars is, waar thee drinken een ritueel is waar je tijd voor moet nemen. Vanuit deze gedachten ontwikkelde ze een prachtige ‘theemachine’ die water uit de lucht condenseert en die vervolgens in een bijna contemplatief proces een kopje thee zet. 

Onder het motto 'poep is goud waard' trekt BROODJE POEP van Fides Lapidair langs festivals en evenementen om zoveel mogelijk mensen bewust te maken van de waarde die wij dagelijks creëren en wegspoelen. BROODJE POEP serveert overheerlijke broodjes waarvan de ingrediënten groot zijn geworden op compost van menselijke poep en plas. Dit concept zorgt voor kortsluiting in je hoofd waardoor je anders gaat kijken naar verspilling en waarde.

Alle tien projecten pakten grote uitdagingen op een creatieve inspirerende manier aan. Soms met een daadwerkelijke oplossing, soms met een richting die tot nadenken stemt. Het gebruik van de verbeelding kan ons helpen. Als je jong bent, zit creativiteit in je natuur. Wij waren ooit natuurinclusief. 

Door Udo Holtappels